Het Philips Symfonie Orkest o.l.v. Jules van Hessen en met pianist Ivo Janssen met werken van Tsjaikovsky, Ravel en Prokovjef. Gehoord in muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven op zaterdag 10 november. Door Marjolijn Sengers

Ik heb het al eens geschreven, het Philips Symfonie Orkest (PSO) vertegenwoordigt in zijn eentje de 'hoogste afdeling' van de amateur-symfonieorkesten in ons land! Het kan een programma aan waaraan menig beroepsorkest zich dreigt te vertillen, het speelt met een enthousiasme waaraan menig beroepsorkest een voorbeeld zou kunnen nemen. Zaterdag had dit orkest het zichzelf nog moeilijker gemaakt dan andere keren. Het speelde 'Capriccio Italien' van Tsjaikovsky, het pianoconcert in G van Ravel en de Symfonie nr. 5 van Prokovjef. In de werken van Tsjaikovsky en Prokovjef wordt van elke partij veel gevraagd maar hebben met name de soloblazers het moeilijk, het concert van Ravel is technisch lastig maar is vooral sfeergevoelig.

Zoals altijd kenmerkte ook dit concert van het PSO zich door een geweldige inzet. Onder leiding van Jules van Hessen moet er enorm hard gewerkt zijn om dit optreden voor elkaar te krijgen. Grof bezien stond de muziek als een huis. Dat wil zeggen, de intentie van de muziek werd begrepen en goed vertaald, alles bleek uitvoerbaar, concessies aan bijvoorbeeld de tempi waren niet nodig. Toch had ik de indruk dat dit orkest met dit programma iets te hoog gegrepen heeft. In de Russische werken had een deel van de blazers maar net genoeg in huis om het bij te kunnen benen, wat leidde tot onnauwkeurig, onzuiver en soms zelfs ontoereikend spel. In de muziek van Ravel stonden de noten goed onder elkaar, maar miste ik de typisch Frans-impressionistische sfeer. Die miste ik overigens ook in het spel van Ivo Janssen. Hij speelde uitstekend maar bood de muziek iets te rechtlijnig aan. Met name het tweede deel had wat fluweliger, wat omfloerster mogen klinken. Het is geen optie, maar ik kan me voorstellen dat je voor dit werk een andere vleugel zou kiezen; de Steinway van het muziekcentrum is een klasse-instrument maar klinkt nogal direct.

Het PSO doet er wellicht goed aan de volgende keer eens niet te putten uit de categorie 'de allermoeilijkste orkestwerken', maar uit de categorie die daar net onder komt. Die biedt meer dan genoeg uitdaging. Ik kan me niet onttrekken aan de indruk dat menig musicus deze ronde op z'n tenen moest lopen om de boel te kunnen bijhouden. Dat geeft de verkeerde spanning en die komt hoe dan ook in de muziek tot uiting.