Dagboek 7 mei 2001

Terug naar Bangkok

Ook vandaag verbaas ik me er weer over dat de 'die-hards' die ik gisteravond laat in de kroeg heb achtergelaten, toch weer bij het ontbijt min of meer present zijn. Vandaag is het extra belangrijk dat niemand zich verslaapt want om kwart over tien vertrekt het vliegtuig dat ons terug brengt naar Bangkok. De koffers zijn vannacht al met onze DAF-bussen naar Bangkok gereisd dus met alleen wat handbagage stappen we even soepel in het vliegtuig alsof het onze vertrouwde bus is. Frans Grapperhaus geniet weer luidkeels van de acceleratie als het vliegtuig het luchtruim kiest. Helaas voor hem zit hij wéér niet bij een raampje.

Een uurtje later staan we zomaar weer in Bangkok, waar we begroet worden door een stralende zon. Het is lekker warm, zo'n 36 graden. In uitgelaten stemming rijden we door de stad die 11 dagen geleden nog overweldigend, benauwd, onbekend en chaotisch overkwam; nu voelt het al een beetje als thuiskomen, tussen de reclameborden zo groot als flatgebouwen, de betonnen wegen op palen, de onbetrouwbaar uitziende bundels elektriciteitsdraden en uiteindelijk natuurlijk bij het goeie ouwe Amari Watergate Hotel waar net de PSO-vlag gehesen wordt als we aankomen.

Na alle fantastische hotels waar we in geweest zijn springt dit hotel er toch nog steeds uit qua … ja alles eigenlijk maar natuurlijk vooral: de temperatuur van het zwembad. Maar voordat we gaan zwemmen wordt er eerst weer uitgebreid geluncht in de vertrouwde Amerikaanse kelder waar overigens nog steeds non stop dezelfde band met 'America's funniest homevideo's' wordt vertoond.

De middag is vrij en met Evert, Wim en Steve ga ik strijkkwartetten: we kunnen immers weer bij onze instrumenten! Het probleem 'waar halen we muziekstandaards vandaan' lost zich op als we bij het verlaten van de lunch langs de opstelling van het bandje lopen dat iedere avond in de kelder optreedt. Na druk overleg met het hotelpersoneel mogen we de daar aanwezige lessenaars inderdaad gebruiken. Zelf meenemen daarentegen is natuurlijk ondenkbaar; ze worden even later door een bellboy op de kamer bezorgd. Het musiceren stuit blijkbaar niet op bezwaren van de buren en we slagen er in om in een kwartet van Beethoven, van Dvorak en van Schubert gezamenlijk aan de eindstreep te komen en daar ook nog veel plezier aan te beleven. Mijn linkerarm is hierna eigenlijk toe aan zo'n weldadige Thaise massage maar hij moet het even stellen met een duik in het zwembad dat inderdaad heerlijk lauwwarm is.

Ook elders in het hotel moet er het nodige geoefend zijn want morgen al is het 'moment supreme' waarop we toch echt Sjostakovitsj gaan uitvoeren. Hoewel dit hotel bepaald niet gehorig is, krijgt Marcel toch het verzoek van zijn buurman om maar te stoppen met fagotspelen.

Deze dag die toch al duidelijk decadente trekken begon te vertonen, wordt bekroond door het diner bij het zwembad in de buitenlucht. Naast dat toch niet kleine zwembad had de architect nog ruimte over voor een gazonnetje, waar we nu mogen plaatsnemen aan ronde tafels. Het spreekt vanzelf dat de stoelen met crèmekleurige zijden hoezen zijn overtrokken en dat stoelen en tafels versierd zijn met goudgroene strikken. Het buffet is weer gedecoreerd met een circa 1 meter hoge vogel gebeeldhouwd uit ijs die gedurende de avond geleidelijk wegsmelt door de warmte van de zwoele tropische avond en een uur na het buffet met een luide knal op de vloer valt.

Dagboekverslag door: Machiel Boneschanscher
Klik hier voor foto's van 7 mei...
<- Gisteren | Morgen ->