Dagboek 17 mei: Concert Lucca

De dag van Murphy.

Het begint al goed. De opdracht is simpel: alle spullen weer inpakken, uitchecken, de rekening bij de receptie betalen, ontbijten en op tijd klaarstaan bij de bus voor het vertrek naar Toscane. Om 9.00u stipt zullen de bussen vertrekken. Bij het inpakken moet ik een beetje passen en meten om alles weer in de tas te krijgen. Het Italiaanse kookboek dat we van Philips Italie als cadeautje hebben gekregen blijkt nogal gewichtig te zijn. Florence, mijn kamergenote, is ruimschoots op tijd klaar om te gaan ontbijten en neemt om 8.10 u direct al haar spullen mee naar beneden. Ik ga nog even onder de douche en kom even later. Ach, die tassen haal ik straks wel op, eerst even mijn vruchtensapje achteroverslaan. Bij de lift waarop ik al een paar minuten moet wachten, blijkt dat deze te vol zit. Ik besluit met de trap te gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik loop dood op een nooduitgang die niet opengaat. Gelukkig is er een dienstlift, die wel piept en kraakt maar verder prima werkt.

Bij het ontbijt ben ik al met al aan de late kant en dus houd ik het kort. Bovendien is mijn favoriete vruchtensalade al op. Ik ben alsnog voor negenen bij de bus.

Daar blijkt dat de liftenmisere nog groter was dan ik wist, want Evert heeft zelfs vastgezeten! Tijdens het wachten op de laatkomers start de chauffeur van bus 1 alvast de motor. Men kan al instappen. Raoul en Roland gaan met de cabrio een andere route rijden en nemen Hilde en Ilse mee. Lekker tochtje zal dat zijn! Ze zwaaien uitbundig als ze met een vaartje en wapperende haren langs de bussen rijden. Jos, Alex en Maarten gaan nog even in Milaan naar een tuba/hoorn bouwer om nieuwe instrumenten uit te proberen, of zoals Jos zelf zegt „ wij gaan nog even toeteren“.

Als iedereen in de bus zit (zelfs Evert die ook nog op het nippertje zijn spel koehandel uit het bagageruim tevoorschijn haalt) vertrekken we nog steeds niet. Wat is er nu weer aan de hand?

De eerste bus blijkt zo krap geparkeerd dat hij hem niet meer uitgeparkeerd krijgt. (tja, toen hij daar gister inperkeerde was het ook al zo krap dat Janneke het idee had dat het hek naar binnen zou komen...)( toen had ik nog bij mezelf gedacht dat ik dat zelf nooit zo zou kunnen ). Hij staat niet een beetje klem, maar zo erg dat er echt auto´s verplaatst moeten worden om uit te rijden. Bij gebrek aan de bijpassende chauffeurs nemen stoere PSO mannen het initiatief om de geparkeerde auto´s met mankracht zijwaarts te verplaatsen. Uiteraard ziet het er spectaculair uit.

We zijn bij vertrek dus al 50 minuten vertraagd. Dat haal je nooit meer in. Dat het dan nog erger wordt met een vertraging is ook te verwachten, en ja hoor: wegwerkzaamheden. Niks aan de hand, de lunch die we om 13.00u zouden gebruiken in ons hotel wordt gewoon uitgesteld en er wordt nog een korte plaspauze ingebouwd. Om 14.30 zullen we gaan lunchen.

In Montecatini komen we inderdaad iets na 14.30u aan en we moeten meteen aanschuiven aan de dis. Die staat voor ons klaar. Zoals het een echte italiaanse lunch betaamt is er een soort salade vooraf, een pasta met tomatensuas als primo piatto en een scaloppina (al limone vermoed ik) als hoofdgerecht. Intussen scharrelen de mentoren kamersleutels bij elkaar voor hun groepsleden en delen die tussen de gangen door uit. Men heeft behoefte om even de tassen uit te pakken en de kamer te inspecteren. De meesten wachten daarom niet af of er nog een toetje komt en gaan naar boven. Het toetje blijkt overigens een lekker plakje cake met een custardsausje, best de moeite waard om op te wachten.

Boven spelen zich inmiddels andere taferelen af: de kamers zien er allemaal anders uit, de bedden zijn echt italiaans superverend, als je een beetje te hard gaat zitten spring je er meteen aan de andere kant weer af. De 2 peroonsbedden zijn enorm krap. Bovendien blijken Alex en Jos (niet de kleinste mannen onder ons) samen zo’n bed te moeten delen, terwijl Gerold en Marjolein 2 losse bedden hebben. De douche is erg basic. Op onze toilet blijkt een scheur in de bril te zitten, zodat de huid van je bil er gemeen tussnkomt. Ai. Kunnen we in dit hotel slapen? Voor mezelf vind ik het niet zo´n probleem, maar ik heb wel te doen met onze solist Wiebke, die wat mij betreft wel een fatsoenlijk bed zou mogen hebben! Het ergste is dat op sommige kamers de bedrading van de electra er gevaarlijk slecht uitziet, losse draadjes uit een stopcontact enzo. Hoe moet dit goed komen?

Veel tijd hebben we niet om hierbij stil te staan, want om 16.00u vetrekt de bus alweer. We hebben immers concert in Lucca en zouden nog even wat kunnen rondlopen in dit bekoorlijke stadje. Weer wacht de hele PSO kudde geduldig bij de bus. De leden van de reiscommissie stappen als laatste in. Zou er weer iets aan de hand zijn? Zijn er zieken, mensen in crisis die getroost moeten worden?

Net als ik poolshoogte ga nemen loopt het clubje richting bus. Met enig manoeuvreren lukt het ook deze keer weer om de bus uit zijn parkeerplaats te krijgen. Even later staan we weer stil op het stationsplein. Wat nu weer? Het blijkt nu, acuut, ter plekke, noodzakelijk te zijn om een speciale sticker te hebben op de bus om uberhaupt in Montecatini te mogen rondrijden! Iets met politie, strenge controles, vergunningen... zucht. Er komt nu een soort sarcastische, haast cynistische stemming door de bus. De existentiele vraag „waarom ben ik hier?“ dringt zich vast ook aan andere orkestleden op.

Als we uiteindelijk in Lucca aankomen weten de chauffeurs zo te zien niet waar ze moeten parkeren. Uiteindelijk moeten we snel uitstappen, om aan een kleine wandeling te beginnen. Rondleiding door Lucca? Het regent pijpestelen. Nee hoor, we gaan dineren! Ja echt, net de lunch achter de kiezen en om 18.00u stipt weer aan tafel.

Sommigen offeren hun maaltijd op en gaan een rondje lopen in de regen. Dat doe ik toch maar niet, want de avond is nog lang. De maaltijd wordt op verzoek beperkt tot pasta met bolognese saus en een vruchtentoetje. Dan gauw weer naar de bussen terug om de violen te halen. En ik heb nog geen eens een cappucino gehad!!! Ik geloof dat ook ik nu mijn dieptepunt qua stemming heb bereikt. Marijke C. Biedt aan mijn viool uit de bus te halen opdat ik mijn cappucino`tje kan drinken. Super! Dat geeft mij de kans om even met Gerlies aan de groep te ontsnappen en in een half uurtje het piazza Mercato te verkennen. Het is makkelijk te vinden. Langs de Torre Guigni rechts, dan weer links. He, er blijkt een eik bovenop die toren te staan! Ook in de regen blijkt Lucca een charmant stadje te zijn. Het plein is gebouwd op het oude amfitheater en is dus ovaal van vorm. Van de oude stenen is niets meer te zien maar het ziet er super uit! Volgens mij is dit plein geschikt voor openluchtconcerten want er is een natuurlijke akoestiek. Wonderbaarlijk hoe goed je humeur kan opknappen door zoiets. Helemaal opgepept komen we bij de Chiesa di San Giovanni aan, op dit moment te herkennen aan de geluiden die eruit komen: inspelende PSO´ers!

Tijdens de zitrepetitie is het hele orkest weer wonderbaarlijk goed gestemd, we krijgen hiervoor zelfs een complimentje van de maestro. Hij heeft dezelfde beproevingen moeten doorstaan maar ziet toch allemaal vrolijke gezichten voor zich.

Het blijkt aanstekelijk te werken. De repetitie verloopt voorspoedig. De akoestiek van de kerk is mooi. De trompetten krijgen een pluimpje dat ze hun volume precies goed hebben aangepast. Je ziet dat iedereen er vanavond zin in heeft.

Een half uurtje voor het concert kunnen we nog net even naar de wc. Er blijkt er een te zijn in het barretje tegenover de kerk. De rij is is behoorlijk lang, maar een feest (waar maak je dat nog mee als je nodig moet): precies tijd genoeg om nog een heerlijke koffie te drinken aan de bar!

Het concert gaat zelfs boven verwachting goed. Voor het eerst de Wesendonk Lieder met Wiebke, die er helemaal in zit en een orkest dat heeel zacht blijkt te kunnen spelen. Het publiek is razend enthousiast, en met name de man die het festival van Lucca organiseert. Hij roept precies op de juiste momenten bravo en begint te klappen zodra de galm ophoudt en de hele zaal gaat mee. Met tranen in de ogen bij Butterfly en meezingend met Ritorna Vincitor.

Het wonder van het PSO is geschied in Lucca!