Dagboek 4 mei 2001

Sukothai

Allereerst wil ik Raoul en Martin bedanken voor het fantastische initiatief dat op deze manier het thuisfront kunnen laten weten wat en hoe we allemaal meemaken. Bij deze!

De dag begon voor mij nog 's nachts in het Topland hotel in Phitsanuloke. Dan dool je op een gegeven moment nog even door het hotel en kom je in de disco, waar een band staat te spelen. Nou is dat niet bepaald mijn favoriete muziek, maar de happening er omheen maakt toch wel indruk op mij. Het gevoel dat de muziek je borstkas mee laat resoneren als ware een massage van binnenuit is toch indrukwekkend. Niet dat je iets ziet of kan praten, maar dat zal niet belangrijk zijn. Even rondkijkend blijkt hier toch wel een vreemde situatie aan de hand te zijn: er hangen tientallen meisjes rond. Wetende dat dit hotel gevuld is met een zeer grote groep Amerikaanse militairen denk je er al snel het jouwe van, en peert hem.

Even bellen naar thuis. Geertje, die ook in het orkest speelt, maar die zeer weloverwogen gekozen heeft niet mee te gaan om te kunnen blijven zorgen voor onze 2 kinderen, blijkt redelijk in paniek te zijn. Jurgen, onze jongste van 7 maanden heeft weer een aanval van benauwdheid en is ontroostbaar. Op dat moment krijg je het even moeilijk en zou je het liefst direct het vliegtuig nemen en terugkeren…. Je weet dat dat onzin is, maar de wetenschap dat er geploeterd wordt omdat jij zo nodig met een snoepreisje mee moet doet je wel iets. Enigszins down ga ik vroeg naar bed, zo'n 01:30.

Geertje, ik weet inmiddels bij het schrijven van dit stukje dat het veel beter gaat, maar hou je taai, we zijn over de helft.

De volgende dag wordt een reisdag. Dat weet je van tevoren maar uiteindelijk valt dat toch een beetje tegen. Maar de groep is leuk. Zo leuk dat dat eigenlijk alles doet vergeten. Gisteren hebben we een nieuw communicatiefenomeen uitgevonden: spreekkoren. We kampten met het probleem achter in de bus dat we onze prangende vragen niet bij Alwin onze gids konden poneren. Ach wat verzin je dan? Als je die vraag met 10 man tegelijk stelt dan komt-ie wel aan. Inmiddels is dit communicatie middel tot een ware kunst verheven en geeft fantastische situaties. Denk maar even aan "Weet je vrouw hiervan?".

Ook leuk is het dat we nu met de gehele bus een Thais liedje aan het leren zijn. Het liedje van de Olifant. Persoonlijk hebben Geertje en ik iets met olifanten. Mooi. We hebben de tekst inmiddels fonetisch en de noten zijn we aan het uitspitten. Het is toch wel bijzonder met een bus met muzikale mensen te reizen…. Wel lastig is dat ritme voor Thai belangrijker is dan melodie. Om dan in de toch al niet passende toonladder de boel op westers notenschrift te zetten is op zich al een uitdaging, maar als blijkt dat Alwin geen enkel gevoel heeft voor toonhoogte dan geven we de poging op. Ommetje, de gids uit een andere bus blijkt veel beter te kunnen zingen, die gaan we dus maar eens uitluisteren. Misschien komen we nog eens zo ver dat het gehele orkest dit lied kan. Daar kan je leuke dingen mee…

Voor geinteresseerden Hier is het liedje, geheel fonetisch, dus geënt op de Nederlandse tongval

Er zitten allerlei gebaartjes bij, bij Groot, neus, slurf, tanden, slagtanden, oren ogen en een lange staart. Een zoontje van 2 ˝ hebbende doet geeft dit veel associaties met de combinatie van "dit zijn je wangetjes" etc. Wie weet wordt het nog wat!

Even verder met het reisprogramma, want daar gaat het toch om. Bij Sukotai gaan we fietsen. Kan je het je voorstellen? Honderd lompe Hollanders op te kleine Thai fietsen? De begeleidende foto laat zien dat dat zeker in mijn geval geen understatement is.

Uiteraard een markt (kan niet zonder). Leuk is dat er allerlei krabbetjes oversteken. Groot en klein, Rood zwart.

Iets later lopen we, het heet nog steeds Sukotai, op een veemarktje. Dit is duidelijk geen toeristische bestemming. Laverend tussen blubber en koeienpoep vergapen wij ons aan de manier van omgaan met de koeien. Ook hier heb je koeien die de dood voor ogen zien en op tilt slaan. Mooi om te zien was als een koe geen zin meer had en ging liggen, dat zijn begeleider hem in de staart beet en dat hij als herboren vooruit sprintte! Ook is het verwonderlijk dat iedereen hier op blote voeten door de modder gaat. Infecties? Geen idee wat je bedoelt.

Om ongeveer 12:00 bel ik naar huis. De mobiel is wat dat betreft een uitkomst. Jurgen heeft goed geslapen na een onrustige start. Geertje klinkt aanzienlijk opgewekter. Gelukkig. Voor haar en voor mij een opluchting.

Onze bus besloot (de macht van het spreekkoor: "Alwin, we willen zwemmen!" het zoveelste marktje over te slaan. Vanuit verhalen van de andere bussen begrepen we dat dat nog wel iets bijzonders was. Een echt lokaal marktje. Heel luguber was dat daar embryo's en hoofdjes aangeboden werden. Ook 5 salamanders bij elkaar gebonden, levend. Dan besef je ineens dat de toeristische dingen die je ziet niet geheel representatief zijn……

Na een haast oneindige reis komen we aan in Chiang Mai. In een heel mooi hotel, maar de kamers hadden hoogstwaarschijnlijk al weken geen bezoek gehad. Muf is een zwakke omschrijving. Gelukkig doet de airco wonderen en wordt het snel frisser. Het zwembad is koel, zoals in alle hotels. Volgens mij wordt hier geadverteerd met "conditioned swimming pool". Want de temperatuur is duidelijk koeler dan wat je ook tegenkomt. Na een paar minuten wen je eraan en is het heerlijk. Alleen met 50 man in een bad is wat krap. Wat mij opvalt is dat elke attractie die we aandoen zo gevuld is met Hollanders……

Rien had ons gevraagd om 19:45 ons bij het restaurant te begeven. 4 mei is een aparte dag voor ons Hollanders en gelukkig is Rien zo helder om te beseffen dat, ook al ben je ver weg, je niet mag vergeten wat het verleden betekent. Zeker met de Birma spoorlijn, de aangrijpende begraafplaats en de toeristische invulling van de Thai hierop in deze omgeving, doen je beseffen dat er heel veel ellende geweest is, en nog steeds is.

's Avonds bezoeken we een nachtmarkt. Heel druk, toeristisch en groot. We e-mailen eerst wat en gaan dan rond. Van de weeromstuit koop je bijna niets meer. Slechts een laserpen en een klein pakje voor Jurgen. Het vlees is zwak en de portemonnee zit los. Het is ook allemaal zo verleidelijk….. Na een gezellige rondtoer komen we aan op een terrasje wat gevuld is met 30 PSO-ers. Ook al is het de 20e keer, het blijft verwonderlijk dat je hier zit. We Tuk-tukken terug.

In het hotel bega ik weer een blunder van de eerste orde. Van alle minuten in de hele wereld bel ik exact in de 2 dat het dodenherdenking is naar huis. Dat kon beter….

Ik hoor dat er een hele groep naar de kroegen aan de overkant is gelopen naar 2 cafés "Amsterdam" en "Tulip". Andre Hazes, Jantje Smit en Danny de Munck schallen uit de speakers. Het verhoogd "Broodje van Kootje" gehalte scheen wel in de smaak gevallen te zijn.

Ik wil afsluiten met hoe ik eigenlijk had moeten beginnen. Maar het is zo overweldigend wat ons overkomt dat het bijna onmogelijk is: RIEN (maar ook Hendriek) DANK VOOR ALLES WAT JE GEREGELD HEBT VOOR ONS!!!! FANTASTISCH!

Dagboekverslag door: Tieme Kuyper
Klik hier voor foto's van 4 mei...
<- Gisteren | Morgen ->