Dagboek 11 mei 2001

Terugreis naar Nederland

10 mei, 17.00u. Het belletje van de zwembadbar klinkt ons als muziek in de oren: HAPPY HOUR!!!!Dat betekent twee cocktails voor de prijs van één. Tegelijkertijd bekruipt mij een melancholisch gevoel; dit is ons laatste happy hour in Bangkok… Maar het is wel symbolisch, want happy, tja dat ben ik hier zeker geweest!

Genietend van mijn Mai Tai maken we wat laatste foto's van dit (zwem) paradijs en tellen onze laatste Bahtjes en proberen een zo goed mogelijke bestemming ervoor te bedenken. Drank, sigaretten, nepmerkenkleding, Buddha's voor oma.

Ik neem afscheid van het schattige meisje dat de handdoeken uitgeeft, ze had me immers een nice lady genoemd. Toen ik zei dat ik vertrok, zei ze: "Oh, leally?!" In Thais-engels betekent dit: "Oh, really?"

Om 19.00u staat ons laatste buffet klaar en wordt de video, die tijdens de reis is gemaakt, gepresenteerd en worden de gidsen, Alwyn, Jack en Ommetje bedankt voor hun geweldige inzet, leuke verhalen, enthousiasme en vriendschap. Jack vertelt dat zij helemaal niet zo'n zin hadden in de reis, voordat we aankwamen (een orkest van bijna 100 man, wat moet je ermee?) en zeker de eerste drie dagen was er weinig voor hen te doen, dus hun zin steeg niet. Maar vanaf de rondreis hebben we een echte groep gevormd en de gidsen zijn helemaal opgenomen in het PSO. Dit klinkt een beetje als de TROS; de grootste familie van Nederland, maar het is wel zo. De sfeer in het orkest is echt geweldig!

Laatste buffet, laatste keer genieten van die heeeerlijke ananas, die je echt niet zo vindt bij AH, laatste keer genieten van Thaise service. Ik heb vier keer, op vier verschillende manieren duidelijk gemaakt dat ik thee wilde, maar iedere keer kwam er na die begrijpende glimlach niets. Ik heb mijn thee wel gehad, uiteindelijk. Kost wat moeite maar dan heb je ook wat, toch?

Oorspronkelijke vertrektijd naar de luchthaven is 22.00u uur, maar Victor Tee, de baas van Philips Thailand die de bloemen had uitgereikt bij de concerten zou ons om 21.00u nog toespreken, dus we gaan pas om 23.00u weg. Meneer Tee vertelt ons dat we "The talk of the town" zijn en dat we snel een keer terug moeten komen. Er klinkt instemmend gemompel op. Nog meer erg vriendelijke woorden over ons heen gekregen, we zouden er bijna arrogant van kunnen worden… Jules was overigens een beetje teleurgesteld dat Meneer Tee niet precies om negen uur aanwezig was, omdat hij dat extra uurtje had willen gebruiken voor een laatste traditionele Thaise massage. Ik geef hem geen ongelijk, want die massages zijn echt heel goed.

Nog een laatste keer swingen in de Henry J. Beans Bar. We halen het happy hour hier niet, want dat begint om 23.00u. Zeer toepasselijk speelt de band: Last dance…. De zangeressen gebaren naar me dat ze ook moeten huilen dat we weg gaan. Ik doe nog best vrolijk, maar van binnen ben ik toch wel verdrietig. Wat zou ik hier toch graag willen blijven. De meningen in het orkest zijn verdeeld, sommigen willen heel graag naar huis, anderen willen, net als ik, ook blijven. Het zijn vooral de mensen met kinderen/ vriendje/vriendinnetje thuis die naar huis willen. Zou dit de keerzijde zijn van vrijgezel zijn? Je hebt het moeilijk als je weggaat waar je het naar je zin hebt? Ik hou mezelf de wijze woorden voor: "je moet weggaan op het hoogtepunt." Dat gaat lukken zo te merken.

Bij Bangkok International Airport aangekomen schreeuwt de meute in de Alwyn-bus voor de laatste keer naar Alwyn als hij vraagt: "Ga je mee?" heel hard: "JA ALWYN, WIJ GAAN MEE!!!!"

Inchecken gaat redelijk vlot en het echte afscheid is daar: de gidsen en Marc staan ons gedag te zeggen. Moeilijk, ik kan niet tegen afscheid. Als ik wegloop naar de paspoortcontrole komt Alwyn naar me toe en geeft me een bloem uit het Koninklijk Boeket, waarschijnlijk gekregen van Jules of Rien. "Voor in het vliegtuig…"

Het is pas 23.45u en we vliegen om 2.25u. Nog even doorbijten dus met mijn slaperige hoofd. Bij het boarden is Antoon zoek. Enkelen hebben hem slapend op een bank gezien bij de taxfree winkels, maar dat is erg ver van onze gate. Wilbert wordt er op uit gestuurd om hem te halen. Gelukkig board iedereen op tijd en vertrekt het PSO huiswaarts. Ikzelf heb de start bijna slapend meegemaakt en van Wouter begreep ik dat hij überhaupt daar niks van meegekregen heeft. Bij velen was het kaarsje binnen 5 minuten gedoofd. Eten werd om 4.00u 's nachts geserveerd en daarna heb ik geslapen tot 10.55u. Toen werd er namelijk ontbijt geserveerd. De leuke films heb ik helaas niet gezien, maar deze overdaad aan nachtrust (zoveel heb ik tijdens de tournee niet geslapen.) heeft me goed gedaan.

De hele tournee heeft het orkest zich (bijna) voorbeeldig gedragen, (uitzonderingen daargelaten...) maar het laatste halfuur voor de landing gaat het mis. Er vliegt eerst één kussentje door de lucht. Er volgen er meer en in no time is er een ware aanval op de eerste rij. Voornamelijk PSO-ers, ware het niet dat op de allereerste rij van dit compartiment een gezinnetje met twee kleine kinderen zit. Oei, het orkest heeft veel lol, maar de crew lijkt het minder te waarderen. Een van de stewardessen kijkt boos onze kant op, maar kan toch haar lach niet bedwingen als haar collega in de lach schiet. We lijken wel een stel schoolkinderen dat onder de busstoelen gaat duiken als we terugkomen van schoolreisje.

Bij de bagageband worden de eerste emotionele taferelen waargenomen. Afscheid van mijn mentorzusje Bertien doet toch zeer en ook anderen die niet met de bus terug naar Eindhoven gaan zoeken hun liefste reisgenoten op om vaarwel te kussen en knuffelen.

Buiten ontdekken we dat het fantastisch weer is; 26 graden en strakblauwe lucht. Toch staat Paul te gebaren dat hij het koud heeft. We moeten toch een verschil van ruim 10 graden overbruggen en dat moet je niet onderschatten…

De busreis naar Eindhoven met een uitgedund orkest verloopt snel. Ik ontdek dat ik aan de verkeerde kant van de bus wil uitstappen, zo ben ik dus toch gewend aan dat linkse (linke) verkeer in Thailand. Mijn reisgenoten hebben dus toch goed op me gepast, want ik kom weer heelhuids aan in Eindhoven. Tranen bij het afscheid. Het is echt voorbij…

Dagboekverslag door: Saskia Luyendijk
Klik hier voor foto's van 11 mei...
<- Gisteren