| Jaargang 8, Nummer 4 |
Na het dirigeren van de Alpensymphonie bij een amateurorkest lijkt “the sky the limit”.
Veel mensen stellen zich in hun midlife de vraag: “Is that all there is”? Daar zijn enkele remedies voor
gevonden. Sommigen veranderen van baan, van woning en / of van partner. Anderen gaan emigreren,
kopen een motor of zeiljacht. Maar als je 44 bent, en er op 04-04-’04 een hoger doel te realiseren is,
waarom zou je dat dan niet nastreven? Na daar enige tijd (of slechts enkele seconden?) over nagedacht te
hebben, kun je je dan verplichten aan een groots voornemen, door dit publiekelijk bekend te maken. Laat
dit maar aan Jules over. The running maestro heeft het aan de grote klok gehangen. “Onmogelijk” was mijn
eerste reactie met het beeld nog op mijn netvlies van een aardige dompteur die van de lessenaar af stapte
met een figuur dat als model voor pyknische (red: kort en gezet) type zou kunnen dienen.
Dichter bij de ultieme datum: 4 april 2004, de Rotterdamse marathon bleek het door “kenners ” gevreesde spreekwoordelijke roet in het eten gegooid te worden. De knie van de duuratleet in de dop, was aan een oplapbeurt toe. Weg illusie? Nee, als een mirakel bleek de draad weer opgepakt te worden door deze doorzetter. Wie A zegt moet ook B zeggen en de rest van het alfabet was, zoals het een dirigent betaamt, ook al ver ingevuld. Er was een heus team begeleiders met uitgekiende opdrachten op uitgestippelde plaatsen langs het parcours. De bellijst was kompleet. De drankjes en hapjes werden in overvloed aangereikt op strategische punten langs de ruim twee-en-veertig kilometer lange lijdensweg.
Daags vóór de marathon bedacht ik dat ik mijn trainingsrondje van zondag wel een keer in Rotterdam zou kunnen houden. Het Kralingse bos was begin jaren zeventig het tafereel van een kleine reprise van “Woodstock” een groots, meerdaags popconcert waarbij wereldberoemde groepen zoals Santana optraden. Jules zelf had al enkele keren geventileerd bang te zijn voor de “Hel van Kralingen”. In sommige publi- caties schreef hij over het “Spook van Kralingen”. Daar zouden we hem toch in moeten kunnen bijstaan. Want spoken bestaan niet, maar in nachtmerries en na een dertig kilometer hardlopen zijn deze fantomen afschrikwekkend.
Fris als een hoentje, vertrokken vanuit Eindhoven, ná de start van de marathon kwamen we, in een nog blakende gezondheid, op station Blaak aan. Een eindje verder langs het parcours was een hulppost voorzien die niet bemand was. Daar hebben Marjan, Iris en deze “running reporter” Jules in zijn geelgroene shirtje opgewacht. De barre tocht was al 25 kilometer en tweeënhalf uur aan de gang. De maestro bleek desondanks nog in puike conditie. In het Thailandshirtje dacht ik als een soort mentale coach, gangmaker of windvanger voor te moeten gaan. Maar wellicht teleurstellend voor de cynici onder jullie, ik liep voor spek en bonen mee. Als windvanger bleek ik te dun om hem tegen de wervelende tegenwind te beschermen.
Mentale coaching bij een haast in trance verkerende loper is onbegonnen werk. Zelfs de door hem zelf bedachte aanmoedigingskreten hadden te veel een déjà vu karakter om nog effect te sorteren. Er leek zelfs herhaaldelijk sprake te zijn van een “flow”. Gangmaker of “haas” zijn was overbodig. Jules dieselde geheel op eigen mentale en fysiek kracht rustig door. De maestro heeft in tegenstelling tot vele andere lotgenoten op de barre tocht, geen moment gewandeld. Jules was geen seconde het spoor bijster. Zijn (loop-) stijl is niet om over naar huis te schrijven, zijn tempo ligt bij menig concert aanzienlijk hoger, maar de concentratie bleef goed. De voorbereiding bleek perfect. En de latere winnaar, de Keniaan Felix Limo was zo onder de indruk van deze gevreesde concurrent dat hij bijna een wereldrecord liep.
Op Palmpaaszondag werd Jules terecht gelauwerd. Hij is een veelzijdige kanjer met een groot doorzettingsvermogen. De reporter wenst hem nog sterkte toe in deze lijdensweek, niet louter voor Christenen, maar ook voor degenen die de marathon gelopen hebben. Gelukkig in verband met de spierpijn, duurt het nog tot zondag voor de eieren verstopt of gezocht moeten worden. Het was gezellig om mee te mogen “liften” bij zo’n spektakel. De volgende in New York?
Wederom geheel belangeloos ter beschikking… Uw running reporter,
door: Aleks (de man van Marjan) Veldhoen