Lijdensweg of triomftocht??

Wat vooraf ging
Na de knieoperatie op 2 maart leken de kansen voor de Rotterdam Marathon verkeken: de orthopeed en de sportarts adviseerden om naar een marathon in het najaar uit te kijken. Mijn fysiotherapeut dacht er anders over. Een aangepast schema met veel krachttraining zou me nog een kans geven. Binnen zes dagen na de operatie kon ik al wat aan conditiebehoud doen op de zg. Crosstrainer en op 18 maart kon ik voor het eerst weer wat hardlopen (5 km). Een dag later een loopje van 8 km gevolgd door de Pier-City- Pierloop in Den Haag (halve marathon) onder zeer barre omstandigheden (een gemene zuidwester rond 10-11 beaufort). Deze gingen allen nog met een zg. brace, dus er was nog even tijd om de knie genoeg aan te laten sterken zodat er op 4-4 zonder zo’n brace gelopen zou kunnen worden.

De voorbereiding
De laatste week voor een marathon is bijzonder, bij kenners bekend als de tapering-off. Het aantal trainingskilometers wordt geleidelijk verminderd, er is meer tijd voor rust, zodat op de dag der dagen het lichaam “honger” krijgt naar kilometers. De laatste dagen moet er dan ook nog koolhydraten gestapeld worden zodat alle hoeken en gaten van het lichaam met energie gevuld worden. Veel witbrood en pasta kunnen zodoende de Man met de Hamer (uitputting van de glycogeenreserves na zo’n 30 kilometer) op een afstand houden. Het organiseren van de Sponsorloop voor het Liliane Fonds (potentiële opbrengst bijna EUR 2000) en het opzetten van het Running Maestro Supportteam moest ook een psychologische druk geven; door met zoveel poeha aan te kondigen dat ik toch ging lopen was ik wel verplicht om hem uit te lopen anders zou het gezichtsverlies gewoonweg te groot zijn…

Het Running Maestro Supportteam
Deze professionele, geoliede machine bestond uit velerlei vogels van verschillende pluimage. Niet alleen een supertrio van toegewijde familieleden, maar ook een aantal prominente PSO’ers en PSO-gerelateerden. Het supportteam was opgedeeld in kleine subteams, met ieder hun eigen taak en specialisatie. Het supertrio stond garant voor maar liefst drie locaties die goed met de metro waren te bereiken. Pieter (van Annelieke) bemande met zoonlief Flip de plekken die goed met de auto te bereiken waren, Stervioliste Cindy Albracht kwam speciaal met de trein uit Amsterdam om in Rotterdam-Zuid bij de Kuip ondergetekende te fourageren en bij de roemruchte Erasmusbrug hadden de gezamenlijke families van Maarten en Ildiko een onmisbaar bruggenhoofd geslagen. Een plezierige verrassing was het verschijnen van de charismatische haas in hoenderkledij: Aleks Veldhoen (man van Marjan) die na een jarenlange voorbereiding besloot om rond het 27km punt mij door de ontberingen van het Kralingse Bos te loodsen en last but not least waren er nog trombone Joost die vergezeld van Willem op wellicht de meest cruciale plek in de ontzagwekkende Hel van de Hoofdweg tot tweemaal toe overlevingspakketten wilde aangeven. Helaas hebben mijn Keniaanse tegenstanders het integrale team weggekocht, dus mocht ik ooit weer zoiets ondernemen dan zal het wel op eigen kracht moeten gaan gebeuren….

De grote dag
Via het internet was ik bevriend geraakt met een aantal marathonafficionados die geregeld hadden dat er verkleed kon worden in het kantoor van de SP op een steenworp van de Coolsingel. Een van deze fanaten was de in de loperswereld vermaarde Walter, de Man van de Rotterdam Marathon. Walter is verslaafd aan de Rotterdam Marathon, werd wereldberoemd toen hij eens meer dood dan levend in een tijd van 4.59.59 (je mag vijf uur over de Rotterdam Marathon doen) door de Keniaanse winnaar over de finish werd getrokken en liep hem nu voor de tiende keer. Dagelijks post hij berichten over het Spook van het Kralingse Bos en de Man met de Moker van de Hoofdweg, vergezeld van briljante tips om deze te lijf te gaan. Walter had mijn knieverhaal met interesse gevolgd en besloot om mij niet alleen te mentoren, maar ook om zoveel mogelijk bij mij in de buurt te blijven.

Het eet- en drinkbeleid had ik helemaal bestudeerd, echter desondanks kreeg ik in het startersvak temidden van ruim 10.000 renners toch om 10.56 (start:11.00) onbedwingbare aandrang. Gelukkig is overal rekening mee gehouden, want zelfs in deze vakken stonden plaspalen. Zo kon ik ternauwernood de imposante start meemaken: Lee Towers op een hoogwerker met “You’ll never walk alone”, het kanonsschot door Opstelten en indrukwekkende marsmuziek. Duizenden mensen langs dranghekken moedigen dit diverse rennersveld aan, van de kwikzilverachtige Kenianen, de afgetrainde atleten tot amechtig hijgende huisvrouwen, hedonische dirigenten tot zelfs mensen die achter een rollator aanliepen. Een ontroerende belevenis, dan met zijn allen over de Erasmusbrug; blusboten salueren in de Maas. De eerste 5 km gaan eigenlijk te snel; 31 minuten, terwijl ik van 5 km van de rond 35 minuten was uitgegaan. Walter roept me regelmatig tot de orde… Eerste 10 km gaat in 1 uur 03; nog steeds lopen we iets te snel, maar kijkend op mijn hartslagmeter vind ik het tempo wel mooi zo. Ik ga het halen denk ik al overmoedig.

Het Supportteam functioneert prima, zo hoef ik niet bij de drankposten stil te staan, kan ik mijn eigen drankjes uit vertrouwde flesjes drinken. Pieter en Flip staan precies waar ik ze verwacht had, even schrik ik als ik Cindy Albracht even niet zie, want zij zou voor het eerste powerpack moeten zorgen. In de schaduw van de Kuip staat ze gelukkig juichend paraat. Ze kent het klappen van de zweep, want behalve een fantastische violiste is ze een begenadigd hardloopster met de gevreesde Halve Marathon van Egmond op haar naam.

Vlak voor het 25 km punt moet de Erasmusbrug voor de tweede maal genomen worden; de kenners noemen deze zuidkant een kuitenbijter, die je vooral niet te snel moet willen nemen. Gelukkig is vlak daarvoor nog de Swinging Six, ofwel het team Maarten, Ildiko met kroost die met zinderend samenspel mij nog van wat isotone drank voorziet.

Mijn taktiek was om deze eerste 25 kilometer als inlopen te interpreteren, de volgende 15 km als de daadwerkelijke marathon en de slotkilometers als door publiek gesteund uitlopen. Echter na zo’n 27 km gebeurt er iets onverwachts. Hoewel conditioneel alles meer dan prima gaat (mijn hartslagmeter geeft zelfs een lagere waarde dan verwacht) slaat in mijn bovenbenen de verzuring toe. Dat is wel enigszins verklaarbaar, want alle krachttraining ten spijt ben ik bewust dat mijn rechterbeen slechts 65% van zijn oorspronkelijke kracht had). Stoppen is geen optie, dat heb ik hierboven al uitgelegd.

Dan is daar Aleks Veldhoen, die als Ghostbuster het Spook van het Kralingse Bos voor me wil gaan verdrijven. Aleks is een geniale strateeg: aanvankelijk probeert hij met gezellige anecdotes de zinnen van uw gekwelde maestro te verzetten en voorziet hij mij van inzichtelijke tips over hoe bv. een opfrisspons het beste gehanteerd kan worden.

Als hij echter constateert dat ik slechts lijdend naar de horizon kan kijken en nauwelijks reageer op zijn wel zeer geestige causerieën, wijzigt hij zijn taktiek en loopt stilzwijgend voor mij uit om af en toe goedkeurend om te kijken met een sobere toevoeging als: “Goed zo, Jules, nog maar 8 kilometer”, of “Mooi tempo” (het tempo was al gezakt naar 36 minuten per 5 km)...

Midden in de Hel van het Kralingse Bos stonden inderdaad Joost en Willem, maar ik moest door over de verschrikkelijke Hoofdweg, je loopt dan in wezen het bos uit, de ring van Rotterdam onderdoor, naar Capelle a/d IJssel met de wetenschap dat je dat hele stuk weer terug moet lopen en dan nog tegen de wind in…

Weerzinwekkende taferelen waren hier te zien: huilende en strompelende atleten, apatisch voor zich uitkijkende uitvallers in de middenberm en af en aan rijdende ambulances. Mijn bovenbenen voelden als scheermessen, blijven lopen, niet wandelen, want dan heeft de Man met de Moker je te pakken. Walter was ik inmiddels kwijtgeraakt, ik verdenk hem ervan dat hij vermoedde dat ik al aan het Spook ten prooi gevallen was. Vlak voorbij het 35km punt weer Joost en Willem, nu met winegums, die zo snel koolhydraten kunnen leveren. Vier winegums gingen nog wel, de rest ligt nu nog in het bos. Eindeloze kilometers in het doodsaaie bos, wat is een kilometer dan waanzinning lang. Dan lokt Crooswijk: Rotterdammers hebben hun ramen en deuren open staan om de lopers te laten genieten van hun dreunende stereoinstallaties. Er zijn weer mensenmassa’s. Ze roepen leuzen als: “Feijenoord heeft gewonnen, jij bent ook een winnaar”. Een spandoek meldt: “Pijn zit alleen tussen de oren”.

Het Spook blijft ontredderd in het Bos achter, de Man met de Moker wankelt. Nu op weg naar het 40 km punt, pijn, pijn, maar ik ga het halen. Ik probeer al te doen of ik er al ben om even aan iets anders te denken. Vlak voor het 40km punt verdwijnt Aleks in de anonimiteit, ik zie nog een glimp van Marjan… Een hele zware kilometer volgt nog langs de Blaak, als echter de laatste kilometer is aangebroken begint het feest. De enorme mensenmassa’s juichen iedereen toe alsof ze de marathon gewonnen hebben, ik kan nog wat versnellen en warempel op de Coolsingel tref ik nog Walter. Hij had bewust wat ingehouden om toch samen over de finish te gaan. En zo geschiedt en wel in een netto tijd van zo’n 4.44.44!!!* Caroline straalt op de tribune en maakt een foto die voor mij nu al historische waarde heeft. Meteen zijn daar dekens en de felbegeerde medaille. En tranen, heel veel tranen, want dit was onbeschrijfelijk (hoewel ik het toch geprobeerd heb): de pijn, de blijdschap, de ontmoeting met hele diepe elementen van jezelf. (Toch nog een filosofische wending).

De leden van het supportteam feliciteren me, bloemen, knuffels. Teruglopend naar het kantoor van de SP ervaar ik dat alles, knie incluis nog heel is, maar dat het nemen van een stoeprandje nagenoeg evenveel moeite kost als het lopen van een marathon.

Iedereen die maar een steentje heeft bijgedragen, al is het maar door een gezonde cynische houding, bedankt!!!!

door: Jules van Hessen