Dagboek 15 mei: Milaan

Italië rules. Milaan rules. Philips Milaan rules. Wow, wat een feest, wat cool om zo – onbezorgd, gezellig, met een houding van we-zien-wel-wat-er-komt – met z’n allen lekker een beetje door Milaan te crossen, mooie vrouwen, gladde maar ook wel aardige verkopers, de Dom – die is echt gaaf, met al die torentjes en dat roze marmer – en dan dat park achter het kasteel. O ja, en het eten, nou…

Ok, duidelijk. Het PSO vermaakt zich opperbest op de eerste dag in Milaan. Hoewel ’s ochtends om elf uur de gids pas vanaf het hotel zal vertrekken om met de mensen die willen een tocht langs de must-see-objects van de stad te maken, zit om kwart over negen het grootste deel toch al aan het ontbijt. (Ontbijt in een groot hotel, we kennen het nog van Thailand: roerei, spek, fruit, taart, alles wat je wil – behalve brood dan, maar dat hebben we thuis al genoeg – zodat iedereen met een overladen bord naar zijn tafel terugkeert.) En ja hoor, het blijkt dat gisteravond niet iedereen meteen is gaan slapen, zoals ik dacht, en ik heb de eerste gezellige avond alweer gemist. Stom. Nou ja, ik ben in elk geval uitgeslapen dus kom op mensen, we hebben maar een dag, dus we gaan NU weg. Oké, kwart over tien dan.

En inderdaad, om kwart over tien lopen we met z’n zevenen richting metrostation. Kaartje kopen, metro in, metro uit en we staan voor de Dom. Hoewel hij in de steigers staat, blijft deze kerk, die na Rome en Sevilla de grootste kerk van de wereld is, een ontzettend indrukwekkend bouwwerk, wat we natuurlijk moeten beklimmen. Dat doen we later, eerst gaan we even rondlopen. Onmiddellijk worden we lastig gevallen door allerlei mannetjes die ons maďs verkopen voor de duiven op het plein of armbandjes die geluk brengen en waarvan de opbrengst naar arme negerdorpjes in Afrika gaat – zeggen ze. Leuk, maar wel vervelend dat we niet echt kunnen kiezen of we dat nou wel of niet willen. Gelukkig is het allemaal niet zo duur. Ook worden er mij tien kamelen voor Esther geboden door een pikzwarte neger die Cocu en Hiddink persoonlijk zegt te kennen, maar helaas moet ik bekennen dat ze niet van mij is en ik haar dus niet kan verkopen. Jammer, maar helaas.

Dan is het tijd om de Duomo te beklimmen. Op dit idee blijken meer orkestleden te zijn gekomen, want eenmaal boven komen we ineens veertig bekenden tegen, die zich daar aan het vergapen zijn aan de vele torens en duizenden beelden die ze hier in roze marmer neergezet hebben. Ongelooflijk, wat een rijkdom en wat een pracht.

Vervolgens nemen we natuurlijk ook een kijkje in de kerk, waar net een Pinksterdienst bezig blijkt te zijn, maar waar verder eigenlijk maar weinig te zien valt. In tegenstelling tot de Sint Pieter zijn er hier niet tientallen kapelletjes, altaren en schilderijen, waardoor we er eigenlijk zo uitgekeken zijn. Enigszins teleurgesteld verlaten we de kerk weer, waarna we erachter komen dat het al twee uur is, zodat we op zoek gaan naar wat lekkers voor de lunch. Supermarkten blijken onvindbaar en Mc Donald’s is ons niet Italiaans genoeg, maar de lunchroom die we tegenkomen biedt uitkomst: enigszins verbaasd om de opdracht, maar zeker niet onwelwillend worden er drie pizza’s Marguerita klaargemaakt, in stukken gesneden en op een kartonnen dienblad geserveerd. Goedkoop, erg lekker en Italiaanser zul je het niet snel vinden. Wij hebben duidelijk de lunch met de beste prijs-kwaliteitverhouding gevonden en lopen al smikkelend richting het kasteel van Milaan waar een of ander muziekinstrumentenmuseum te zien zou zijn.

Tja... Moet je, eenmaal aangekomen, je gewoon geďnteresseerd opstellen en het museum binnengaan, of mag je wel een keertje je culturele imago verloochenen en lekker in het zonnetje in het enorme park erachter gaan liggen? Dat is natuurlijk een te moeilijke vraag om meteen te beantwoorden, dus besluiten we maar om eerst even een lekker Italiaans ijsje te gaan eten. Dat is heel handig, want daarmee wordt ons probleem meteen de wereld uitgeholpen, want met de grote ijsjes die we voor een paar euro bij het ijskraampje krijgen mogen we natuurlijk niet het museum in. We kiezen dus – behalve Machiel, zodat ik als enige jongen met vijf vrouwen overblijf, wat ik natuurlijk niet erg vind – voor het park en dit blijkt een goede keus, want ten eerste blijkt van alle musea in het kasteel natuurlijk net het instrumentenmuseum dicht en ten tweede komen we er al snel achter dat dit park wel erg leuk is. Er wordt gejongleerd, er is een slagwerkgroep, met twee echte negers en een stel Italianen, aan het oefenen op Afrikaanse trommels en als we eenmaal lekker in het gras liggen, zien we ineens wat figuren uit Star Wars rondlopen, blijkbaar om reclame te maken voor de nieuwe film. Cultuur zat dus.

Na een uurtje is het tijd om weer terug te gaan naar het hotel, want we hebben om vijf uur onze eerste repetitie. Hoewel hij enigszins rommelig verloopt, hoeven we niet te klagen over het resultaat. Snel weer door, want we worden verwacht op een welkomstreceptie van Philips Italië, die gelukkig ook in het hotel plaatsvindt. Daarvoor moeten we ons ook nog omkleden, want we kunnen natuurlijk niet zomaar in onze dagelijkse kloffie, waarmee we ook al een dag door Milaan gesjouwd hebben, verschijnen. Gelukkig heeft de reiscommissie daar iets op gevonden: iedereen moet verplicht zijn prachtige witte shirt met groene bedrukking aan. Onder het genot van echte Italiaanse Champagne, ofwel gewoon droge witte bubbelwijn, maar wel heel goede, worden we vervolgens toegesproken en alvast bedankt voor onze inzet bij het concert van morgen. De receptie is niet onze enige beloning, want de receptie gaat al snel over in een fantastisch diner. Misschien wel een beetje te fantastisch, want al snel neemt het conversatievolume toe en beginnen mensen steeds zatter te worden van de prima wijnen die bij de gangen geschonken worden. Gangen ja, want na een mooi voorgerecht krijgen we eerst een pastagang, voordat we bij het hoofdgerecht aanbeland zijn. Iedereen weet natuurlijk dat je pasta in Italië met alleen een vork eet, maar het PSO blijkt niet tot “iedereen” te behoren, dus voor het hoofdgerecht komt er nog even een kok uit de keuken, om iedereen een extra mes te geven.

Zonder al teveel schade bereiken we gelukkig het geweldige toetje, waarna het orkest ook nog eens een prachtig Italiaans kookboek aangeboden krijgt. De reis is wat ons betreft nu al geslaagd.

Na het diner besluiten we nog even de piano in het hotel uit te testen, maar na een kwartiertje gaan we toch maar met de twaalf stoerste mensen even de avond afsluiten in een lokaal kroegje in een straatje vlakbij het hotel. Als de rest van dagen die we hebben half zo leuk worden als deze was, dan wordt de reis echt fantastisch.