Dagboek 29 april 2001

Philips Thailand Concert

Zondag 29 april 2001. Thailand 2001. Hoewel het gisteravond erg gezellig was, bleek de receptie onverbiddelijk; om half acht rinkelde de telefoon voor de wake up call. Maar 's avonds een man, 's ochtends een man, dus zat om negen uur (bijna) iedereen keurig op zijn plaats in de ball room, waar we ook vanavond concert zouden hebben. Hier werd weer eens de Thaise mentaliteit duidelijk; vanwege het bal van gisteravond, was toen het podium afgebroken - vanochtend stonden niet allen de stoelen en de lessenaars weer op hun plaats, zelfs de glazen en potloden die op de grond lagen waren weer keurig teruggelegd. Wat een discipline…

Vandaag was het de bedoeling dat we ook met de zangeres zouden oefenen waarmee we het lichte concert op negen mei zouden geven. Rien was bezig om haar om twee uur hier te hebben. Dat liet de ochtend vrij om nog even aan Sjos te werken. Hierover werd door Jules meteen een trieste mededeling gedaan. Op verzoek van de gasten van gisteravond zou vandaag niet het klassieke programma gespeeld worden, maar het lichte (wel met Brahms), wat dus betekende dat we Sjos hier maar één keer uit zouden voeren. Aangezien we na de reis maar weinig tijd hadden, zouden we vanochtend wel repeteren op Sjos.

Zoals gewoonlijk hadden we een warme lunch. En zoals gewoonlijk werd er weer veel te veel gegeten. Dat is hier wel een groot probleem: alles is zo lekker, dat je blijft opscheppen. Aan het begin van het buffet denk je dat je nog wel wat meer kan nemen, aan het einde merk je dat je bord toch wel erg vol raakt.

's Middags werd er inderdaad geoefend met de zangeres. Ik had me een vrouw van in de veertig voorgesteld. Ze bleek toch wat jonger, ongeveer vijfentwintig. Ze leek erg onder de indruk van het orkest zelfs zo dat ze in het begin nauwelijks durfde te zingen. Na nog wat nummers gespeeld te hebben was ook de middagrepetitie ten einde.

Nu was het een uur of drie en aangezien de vorm van het concert wat veranderd was zouden we tot het concert begon min of meer vrij hebben. Dit was voor de meesten het moment om, als ze dat nog niet gedaan hadden, een duik te nemen in het zwembad van het hotel.

's Avonds om half acht begon het concert, en deze keer, in tegenstelling tot gisteren, was het ook echt half acht toen we op gingen. De zaal was voornamelijk gevuld met Philips-bobo's. Het is gewoon eng om naar dat soort mensen te kijken tijdens een concert, zo stijf en strak zitten ze voor zich uit te staren.

Na het eerste deel van het concert wordt er gegeten. Er is deze keer voor het eerst geen buffet; alles wordt uitgeserveerd, en dat gebeurt in een recordtempo. Zodra de meesten hun bord leeg hebben, komt het volgende gerecht op tafel, ongeacht of de hele tafel klaar is. Zo zijn we in elk geval op tijd klaar voor het tweede deel van het concert.

Het applaus na het concert is zo overweldigend, dat er na de wals nog een extra toegift gespeeld wordt: Kapmai.

Na het concert zouden we - eindelijk - eens met een paar mensen een Bangkokse nachtclub bezoeken, onder het motto "Je moet er toch een keer geweest zijn, als je in Thailand op vakantie bent". Na de grote verhalen van onze voorgangers willen wij ook eens een show zien. Na wat gediscussieer over wie wel en niet mee zouden gaan (sommigen hebben - terecht - principiële bezwaren), vertrekken we met z'n vijven richting lobby, om een taxi op te zoeken. Op dit moment zien we bij de lift een zonderling gezelschap staan: twee blanke mannen van in de dertig die vergezeld worden door een Thaise van een jaar of achttien en een van een jaar of twaalf. Het meisje van twaalf ziet me kijken en lacht. Dan is de lift er en worden ze mee naar boven genomen. Pas als je dit soort dingen met eigen ogen ziet, besef je pas dat deze dingen in Thailand eigenlijk heel dicht bij zijn. Wie weet wat degene in de kamer naast je allemaal doet.

Als we buiten komen, worden we (zoals altijd als je zonder meisjes buiten het hotel komt) meteen staande gehouden door een taxichauffeur: "Wanna see a show? I'll take you to a good show", en hij laat wat plaatjes zien. "Yes, we want the same show as yesterday." "Very good Sir, I will bring you there for fifty Bath per person." Niemand van ons was gisteren trouwens naar een show geweest.

Nadat we met z'n vijfen in de taxi gepropt zijn (geloof me, met z'n vieren achterin zit niet lekker), brengt de chauffeur ons naar een nachtclub. "I will wait outside for you" Wat een service geven die chauffeurs, zeg.

Binnen lijkt alles er keurig uit te zien, er staan alleen wat tafels met banken. We worden verzocht om naar boven te gaan. Eerst is de prijs 620 Bath, omdat we geen zin hebben om echt te gaan zeuren, accepteren we uiteindelijk de prijs van 500 Bath per persoon. Dan mogen we de zaal met de show binnen.

Binnen is een podium, waarop wat meisjes proberen vrolijk te dansen op de muziek die op staat (zonder succes overigens). Langs de kanten staan het soort stoelen, dat je ook in stadions tegen komt. Er zitten maar drie mannen, ieder vergezeld van een Thaise, in leeftijd variërend tussen twintig en veertig. Ook wij krijgen ieder een dame, die ons naar een plaats brengt, en probeert ons over te halen hun drank aan te bieden.

Er wordt gevraagd wat we willen drinken. Bier is het antwoord. "How much is Heineken?" "100 Bath, Sir." Er wordt dus voor ons allemaal Heineken gehaald. "That's 200 Bath, Sir." "You told me it would be 100 Bath!" "One for you and one for me." "Listen, if I want to give you a drink, then I will decide that myself. Now, I just want a drink for myself. You'll probably receive your money, when I go home." "Ok, sorry Sir".

Ik vraag of ze dit werk leuk vindt. Ze antwoordt dat ze dit voor haar familie doet. Na de vraag herhaald te hebben, zegt ze dat ze het niet echt leuk vindt, maar ook niet vervelend. Het werk dat ze doet bestaat trouwens alleen maar uit kletsen met klanten en drankjes aftroggelen. Als ze wil kan ze met een man mee naar het hotel gaan, maar dat doet ze bijna nooit. Ze wordt trouwens niet betaald door de eigenaar van de club, alles wat ze krijgt, komt van de gasten. Voor drankjes die haar gegeven worden ontvangt ze 50 Bath.

Als ik vraag waarom de meisjes op het podium, en de meisjes die met de gasten mee gaan dit werk doen, antwoordt ze dat ze geld nodig hebben en (wederom) dat ze het voor hun familie doen. Toch gebeurt het regelmatig dat ze naar een meisje wijst en zegt dat ze "fun" hebben. Op mijn vraag waarom ze, als ze geld nodig hebben, dan niet bijvoorbeeld in een hotel werken, wordt geantwoord dat ze geen opleiding hebben. High-school is voor de meeste meisjes in dit circuit te moeilijk of te duur. Velen hebben zelfs hun basisschool niet afgemaakt. Ik vraag haar of ze kan lezen. "Only my name, Sir." Ze vertelt trots dat ze een dochter heeft die high-school doet. Zij zal zeker niet in dit circuit terecht komen, zegt ze.

De show op het podium blijkt volledig overeen te stemmen met de verhalen die we al eerder gehoord hadden van andere PSO-leden. Wat meestal gebeurt is dat een meisje iets weg schiet, variërend van een banaan, tot een pijltje door een buis, waarmee een ballon (die door een gast vastgehouden wordt) kapot geschoten wordt. Ook kunnen ze, ongelooflijk maar waar, flesjes open maken. De show is vooral idioot, in plaats van erotisch.

"Could you offer me a drink, Sir?" "Listen, I told you that I would decide myself what I give you." Omdat ik ook niet de beroerdste ben, besluit ik haar nog eens bier voor me te laten halen, en haar het wisselgeld (400 Bath) te laten houden. "Please, if you give me money, don't show it to my boss. He'll kill me, if he sees that I receive money and do not buy drinks." Het komt er uit op de toon waarmee ik bij Albert Heijn zeg dat ik geen zegeltjes hoef.

Om kwart voor één begint het laatste onderdeel van de show; om één uur sluit de tent. Een man en een vrouw van ongeveer dertig (een echtpaar, wordt me verteld) betreden het podium.

Mijn laatste vraag, of ze de hele avond eerlijk tegen me geweest is, wordt na enige twijfeling bevestigend beantwoord.

Als we naar buiten lopen, zie ik tot mijn grote verbazing een Thaise krant liggen. Op de voorpagina (of achterpagina, het is maar hoe je het bekijkt) prijkt onze Ruud van Nistelrooy. Blijkbaar zijn de Eindhovense voetballers zelfs tot in het verre oosten bekend. Ik krijg toestemming om hem mee te nemen. Eenmaal buiten gekomen blijkt onze chauffeur inderdaad al die tijd (ongeveer een uur) op ons te hebben gewacht. Als we in willen stappen wil een van de meisjes graag mee. Na hier een keer vriendelijk en een keer onvriendelijk voor bedankt te hebben, stappen we in om terug te gaan na het hotel.

Gelukkig hebben we de hele tijd dat we hier waren alleen mensen van boven de achttien gezien. Blijkbaar is pedofilie niet overal de norm in Thailand. Terugkijkend op de show, bedenk ik me dat het leuk is om het een keer gezien te hebben, maar dat dit waarschijnlijk wel de laatste keer is geweest.

Terug in het hotel blijkt dat Henry J. Beans, de bar in de Lower Lobby, helemaal niet om één uur sluit. Meer dan de helft van het orkest zit er. Hier wordt de avond dan ook afgesloten.