Concert door Philips Orkest Vereniging, o.l.v. Jules van Hessen en m.m.v. de celliste Larissa Groeneveld. Werken van Schumann, Dvorak en Brahms.
Muziekcentrum Frits Philips, zaterdag 18 juni.

door Antoon Maessen

Het is frappant en ongekend dat maar liefst vier gigantische kwalitatief hoogstaande muziekgroepen de naam dragen van Philips. Afgezien van het nog prille muziekcentrum Frits Philips herbergt de Lichtstad al vele jaren een drietal gerenommeerde vocale en instrumentale ensembles, alle genoemd naar het wereldberoemde concern. De Philips Orkest Vereniging is er een van, in de loop der jaren uitgegroeid tot een bezetting van 85 instrumentalisten, die zaterdagavond verbazingwekkende successen boekten tijdens een optreden in het Muziekcentrum.

Het was dirigent Jules van Hessen die zich onvervaard ontplooide als een efficiënte, doelgerichte stimulator. Onder zijn kundige en energieke leiding bracht hij de Philips Orkest Vereniging tot de top van het amateurisme. Zelfs uitstijgend boven deze kwalificatie, hoorde en zag men een fraai hoorngroepje, vleugjes prachtig hobospel, een meer dan bekoorlijke fluitpartij en een dosis zoetgevooisd klarinetspel, alle veelal in dialoog met zacht ruisende strijkers. De klinkende bijval van de koperblazers wilde wel eens uit de hand lopen, maar de groep leverde desondanks menige respectabele prestatie.

Vooral Brahms' Eerste Symfonie en de begeleiding van het celloconcert van Dvorak waren hogelijk gediend met ragfijne schakeringen of stormachtige crescendi, door het publiek enkele malen verstoord door misplaatste, zij het schuchtere applausjes. Overigens: het wordt al minder, gelukkig.

De openings-ouverture Manfred van Schumann leverde nog enkele moeilijkheden op in de gelederen van de hoge strijkers. Het was derhalve wachten geblazen op de ontwikkeling van het 'grote programma'. Welnu, dat was de moeite waard want in beide overige werken bracht Van Hessen zijn orkest tot grote hoogte. Dvoraks Celloconcert werd bewonderenswaardig fraai uitgevoerd door de jeugdige celliste Larissa Groeneveld. Als vergelijkings-object gooide zij hoge ogen. De cello is immers momenteel in onze streken nadrukkelijk in het beeld. Wonderschoon en zuiver klonken vooral haar lyrische en poktische cantilene's, gunstig afstekend tegen strikt virtuose capriolen.

Het P.O.V. heeft menig gevoelige snaar losgeslagen, waar ook de romantische programmakeuze ongetwijfeld een steentje heeft bijgedragen.